Marije ter Horst

De afgelopen 14 jaar heb ik als kinderverpleegkundige gewerkt op kinderafdelingen van verschillende ziekenhuizen. Ik kom veel in aanraking met ouders  van jonge kinderen en deze kinderen zelf. Het viel me al snel op dat het ouderschap de ouders soms leek tegen te vallen. De baby’s huilen meer en slapen minder dan verwacht. Het leven staat compleet op zijn kop en niets is meer hetzelfde. En als het gedrag van de baby niet volgens verwachting van ouders was, dan kwamen ze al gauw met hun kindje op de kinderafdeling terecht, waarbij de hulpvraag vaak was: wat is er met mijn baby aan de hand? Ik vond het soms moeilijk te geloven, dat het ouderschap hen echt zo zwaar viel. Overheerste het gevoel van liefde dan niet?

Tot ik zelf kinderen kreeg...

Ik ervoer wat het is om zielsveel van je baby te houden, maar daarnaast ook vreselijk moe te zijn. En om je baby alles te willen geven wat het nodig heeft, maar soms toch niet te begrijpen wat hij leek te willen zeggen. Ik weet nog maar al te goed hoe wanhopig ik me daarbij kon voelen. Waarom zei iedereen dat je af en toe je baby maar eens moet laten huilen, terwijl het zo tegen mijn gevoel in ging om dat te doen? En in mijn omgeving kreeg ik ook niet te horen, dat je na een hele dag alleen thuis met een onrustige baby het gevoel kan krijgen dat je tegen de muren opvliegt. Na de eerste 2 jongens was ik zwanger van de 3^e en besloot ik dat ik de babytijd anders wilde. Ik ben gaan lezen op internet en leerde hoe je door sensitief ouderschap je baby beter leert kennen, beter aan elkaar gehecht raakt en daardoor makkelijker afstemt op wat hij nodig heeft. Het gevolg is dat ik onze 3^e niet heb laten huilen in bed, maar altijd ben gaan troosten, in het besef dat hij mijn nabijheid ontzettend nodig had. Het betekende niet altijd voldoende nachtrust voor mij als moeder, maar dat had ik bij de andere 2 ook niet gehad. Het betekende wel dat de wakkere uren met mijn baby zoveel liefdevoller en betekenisvoller voelden. Ik had niet meer het gevoel dat ik wanhopig was, maar dat ik ondanks mijn slaaptekort bezig was om mijn zoon liefdevol groot te brengen in het vertrouwen dat ik wist wat hij nodig had.

Dit heeft mijn kijk op baby’s en op hoe je met hen om zou moeten gaan enorm veranderd, zowel privé als op de werkvloer. Er kwam dan ook het verlangen om ouders meer te leren over hoe het anders kan. Ik wilde ouders laten weten wat ze kunnen verwachten vóór hun eerste kindje er is, zodat ze er klaar voor zijn als het moment daar is. En ik wilde ouders laten weten dat het ok is, om je baby niet te laten huilen als dat niet goed voelt. Maar dan wilde ik hen ook coachen hoe je dan wel met je baby om kan gaan zonder het gevoel te hebben dat je jezelf erin verliest. Ik wilde hen begeleiden naar het vol vertrouwen luisteren en kijken naar hun baby, zodat ze weten en erop durven vertrouwen dat zij weten wat hun kindje nodig heeft.

Dus deed ik in 2020 de opleiding tot verpleegkundig babyconsulent en richtte ik mijn eigen babypraktijk op. Alles om er te kunnen zijn voor ouders en hun baby's!