Het is inmiddels 10 jaar geleden dat ik moeder werd van mijn eerste zoon.
Ik kreeg een klein mannetje dat ontzettend weinig sliep, zowel overdag als ’s nachts. Overdag was ik tijden bezig om hem in slaap te krijgen en dan schrok hij na 3 kwartier alweer wakker. Ik kon me wanhopig voelen als ik besefte dat hij wéér niet lang genoeg geslapen had en dus niet de gezelligste baby zou zijn de komende uren. En als ik ’s nachts voor de zoveelste keer wakker werd van zijn gehuil, werd ik soms gewoon boos en daar voelde ik me dan gelijk weer schuldig over. Ik voelde me een gefaalde moeder, want ik kon mijn kind blijkbaar niet troosten en wist totaal niet wat ik moest doen om hem meer te kunnen laten slapen en dan werd ik ook nog eens boos op dat kleine, onschuldige wezentje.  Overdag liep ik dus met wallen tot aan mijn kin rond en ik sleepte mezelf oververmoeid en zonder energie de dagen door.

Ik ben kinderverpleegkundige en had een bak met kennis en ervaring over baby’s en hoe ze zich zouden moeten gedragen. Ik had verwacht dat het een eitje zou zijn. Maar wat viel dat tegen! Iedereen om me heen had tips en adviezen over hoe ik het zou moeten aanpakken en ondertussen legde ik mijn moedergevoel steeds verder het zwijgen op. Zij zouden het allemaal toch wel beter weten? Ik had zo verlangd naar een kindje, waarom kon ik dan nu niet de moeder zijn die ik graag wilde zijn? Waarom lukte andere ouders dit wel en mij niet? Was ik niet geschikt als moeder? Ik wilde zo graag genieten van het ouderschap, maar dat lukte totaal niet.
Toen ik zwanger werd van de tweede wist ik dat ik het bij dit kleintje anders moest aanpakken, anders zou ik eraan onderdoor gaan.

 

Ik deed de opleiding tot verpleegkundig babyconsulent en ging daarnaast met een persoonlijke coach aan de slag. Wat een verandering gaf dat! Ik leerde dat baby’s heel duidelijk aangeven wat ze nodig hebben, ik moest het alleen leren zien. Daarnaast leerde ik handelen naar  wat ík belangrijk vond in het ouderschap. Ik durfde weer op mijn moedergevoel vertrouwen en ontdekte dat ik diep van binnen prima wist wat mijn baby nodig had. Als mijn baby ’s nachts huilde ging ik erheen, ik liet hem niet meer alleen in het huilen. Ik nam hem in mijn armen en was er zolang hij het nodig had. En wonder, het huilen stopte eerder en de slaap kwam ook eerder. Ik was niet meer boos als ik een keer wakker werd van gehuil, want ik wist precies wat ik kon doen.  Het gevoel van machteloosheid verdween en daarmee ook de frustratie en boosheid. Niet alleen sliep mijn baby meer uren per dag, maar ik kon nu moeder zijn van 2 kinderen én daar ook nog eens van genieten. Ik sliep zelf meer uren, dus ik had weer genoeg energie om de dag door te komen. Ik had weer zin om met mijn kinderen bij een vriendin op de koffie te gaan. Ik stond ineens met zelfvertrouwen in het ouderschap en kon iedereen om me heen laten kletsen als ze weer eens met ongevraagde tips en adviezen kwamen.
Boven alles merkte ik, dat ik toch een topmoeder kon zijn!

Mijn lijfspreuk is:  ‘There is no bullshitting me’. Ik luister heel graag naar ieders verhalen en problemen en kan als geen ander eruit filteren wat je me eigenlijk niet verteld hebt. Dus als je bij mij komt met het verhaal van een lastige schoonmoeder, kan het zomaar zijn dat ik je laat zien dat je je grenzen duidelijker mag gaan aangeven. Anderen vinden het soms superirritant, maar ik vind het heerlijk dat ik dwars door alle onzin heen kan prikken en gelijk mijn vinger op de zere plek kan leggen.

Mijn visie

Baby’s hebben géén slaaptraining nodig. Ze hebben zelfverzekerde ouders nodig om de meest gunstige voorwaarden te creëren en veiligheid te bieden en dan komt die slaap vanzelf! Daarvoor hoef je geen perfecte ouder te zijn, want die bestaan niet. Je mag een goed-genoeg ouder zijn, die erop durft te vertrouwen dat dat meer dan genoeg is!

 

Als je me zou kennen, zou je weten dat:

• Ik mij met alle liefde in het zweet werk in de moestuin om gelukzalig die ene mini-broccoli op tafel te kunnen zetten.
• Mijn huis best wel een bende kan zijn, maar ik liever geen dag voorbij laat gaan zonder goed gesprek met iemand die me lief en dierbaar is. Kwestie van prioriteiten.
• Ik dol ben op lekker eten. 1x per jaar gaan mijn man en ik een nachtje samen weg, dan trakteren we onszelf op een avondje uitgebreid en bijzonder eten. Het liefste laten we ons dan verrassen door de kok en krijgen we de meest prachtige, overheerlijke creaties op ons bord. Genieten!
• Ik ben gek op reizen. Op mijn 25^e ging ik backpackend door Australie. Maar nu met ons gezin van 6 komen we niet verder dan Europa, maar dan liefst wel elk jaar op een ander plekje onder de indruk komen van de grootsheid van de natuur!